โทษของการเสพธรรมอัน ไม่เป็นสัปปายะ

โทษของการเสพธรรมอัน ไม่เป็นสัปปายะ

ภิกษุทั้งหลาย ! การเสพรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ(สัมผัส) รับรู้ธรรมารมณ์ อันไม่เป็นสัปปายะ(สบาย,เหมาะสม,เกื่อกูล)เนือง ๆ ราคะย่อมครอบงำจิตได้ และเมื่อจิตถูกราคะครอบงำ พึงถึงความตาย หรือทุกข์ปางตาย เปรียบเหมือนคนกินของแสลงอันไม่เป็นสัปปายะเนือง ๆ หรือไม่รักษาบาดแผลที่ยังไม่หายสนิท

การทำกิเลสไม่ให้กลับมากำเริบอีก เมื่อพิจารณาเห็นว่าตน ละลูกศร คือ ตัณหาได้แล้ว กำจัดโทษอันเป็นพิษ คือ อวิชชา น้อมจิตไปในนิพพานอันชอบแล้ว พึงหลีกเลี่ยง  “รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และรับรู้ธรรมารมณ์”  อันไม่เป็นสัปปายะเสีย มิฉะนั้นราคะย่อมครอบงำจิตได้ และเมื่อจิตถูกราคะครอบงำจิต พึงถึงความตาย หรือทุกข์ปางตาย

การไม่ประกอบเนือง ๆ ในอารมณ์อันไม่เป็นสัปปายะ ด้วยการเสพรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และรับรู้ธรรมารมณ์ อันไม่เป็นสัปปายะ ราคะก็ครอบงำจิตไม่ได้