การเจริญมรณัสสติ
สูตรที่ 2
ภิกษุทั้งหลาย
! มรณัสสติ ที่บุคคลเจริญทำให้มากแล้ว
ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นที่สุด
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เมื่อกลางวันผ่านไป กลางคืนย่างเข้ามา พิจารณาดังนี้ว่า
ปัจจัยแห่งความตายของเรามีมากแท้ คืองูพึงกัดเราก็ได้ แมงบ่องพึงกัดเราก็ได้
หรือตะขาบพึงกัดเราก็ได้ เพราะเหตุนั้น เราพึงตาย เราพึงมีอันตราย
เราพึงพลาดหกล้มก็ได้ ภัตตาหารที่เราฉันแล้ว ไม่พึงย่อยก็ได้
เสมหะของเราพึงกำเริบก็ได้ ลมมีพิษดังศัสตราของเราพึงกำเริบก็ได้
พวกมนุษย์พึงทำร้ายเราก็ได้ พวกอมนุษย์พึงทำร้ายเราก็ได้ เพราะเหตุนั้นเราพึงตาย
เราพึงมีอันตรายนั้น
ภิกษุทั้งหลาย
! ภิกษุนั้นพึงพิจารณาเห็นดังนี้ว่า “บาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้
ซึ่งจะพึงเป็นอันตรายแก่เรา ผู้จะตายในเวลากลางคืนนี้ หรือกลางวันนี้
มีอยู่หรือไม่”
ภิกษุพิจารณาอยู่อย่างนี้ว่า “บาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้
ซึ่งจะพึงเป็นอันตรายแก่เรา ผู้จะตายในเวลากลางคืนนี้ หรือกลางวันนี้ มีอยู่” ภิกษุนั้น ควรทำความพอใจ ความพยายาม ความอุตสาหะ
ความขะมักเขม้น ความไม่ท้อถอย สติและสัมปชัญญะให้มีประมาณยิ่ง
เพื่อละบาปอกุศลเหล่านั้น ซึ่งเป็นดุจผู้มีผ้าถูกไฟไหม้ หรือมีศีรษะถูกไฟไหม้อยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น