พ้นทุกข์ด้วยพุทธธรรม

พ้นทุกข์ด้วยพุทธธรรม

       ภิกษุทั้งหลาย ! บุคคลฆ่าความโกรธได้ อยู่เป็นสุข ฆ่าความโกรธได้ จึงไม่เศร้าโศก ( ความโกรธมีรากเป็นพิษ มียอดหวาน) ผู้ใดรู้ว่า ผู้อื่นโกรธ เป็นผู้มีสติ สงบใจไว้ได้ ผู้นั้นชื่อว่า ประพฤติเป็นประโยชน์ของคน ๒ ฝ่าย คือ ฝ่ายตน และฝ่ายคนอื่น “ชนทั้งหลายผู้ไม่ฉลาดในธรรม ย่อมเข้าใจว่า เป็นคนโง่”

โลภะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นภายในตน ย่อมประทุสร้าย ผู้มีจิตเลวทราม ดุจขุยไผ่ กำจัดต้นไผ่ ฉันนั้น 
    
     เพราะถือมั่น รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ตัณหา มานะ ทิฎฐิว่า “เรามี  จึงมี” 
     เพราะไม่ถือมั่น รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ตัณหา มานะ ทิฎฐิว่า “เรามี  จึงไม่มี”

เข้าโลกุตตรธรรมได้ เมื่อละ “รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ” ได้แล้ว ดุจถอนรากถอนโคนต้นตาลไปแล้ว ละตัณหาได้ เป็นอรหันต์ สิ้นภาวะสังโยชน์ และภพ

ธรรมที่ “ควรกำหนดรู้ ”ด้วยปัญญาอันยิ่ง คืออุปาทานขันธ์ ๕

ธรรมที่ “ควรละ” ด้วยปัญญาอันยิ่ง คือ อวิชชา, ภวตัณหา

ธรรมที่ “ควรเจริญ” ด้วยปัญญาอันยิ่ง คือ สมถะ, วิปัสสนา

ธรรมที่ “ควรทำให้แจ้ง” ด้วยปัญญาอันยิ่ง คือ วิชชา, วิมุตติ

“ ภิกษุทั้งหลาย ! ไม่เศร้าโศกถึงอดีต ไม่คิดถึงอนาคต กำหนดอยู่กับปัจจุบัน เพราะเหตุนั้นผิวพรรณจึงผ่องใส เพราะคิดถึงอนาคต เศร้าโศกถึงอดีต ด้วยเหตุนี้ภิกษุทั้งหลาย ผู้เขลาจึงซูบซีด เหมือนต้นอ้อสด ที่ถูกถอนขึ้นแล้วฉันนั้น”

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัส ถามท่านพระสารีบุตรว่า

“สารีบุตร เธอมีอินทรีย์ผ่องใส มีผิวพรรณบริสุทธิ์ผุดผ่อง เธออยู่ด้วยวิหารธรรมอะไร เป็นส่วนมากในบัดนี้”

ท่านพระสารีบุตร กราบทูลพระพุทธองค์ว่า “ข้าพระองค์อยู่ด้วยสุญญตาวิหารธรรม (ธรรมเป็นเครื่องอยู่ คือความว่าง) เป็นส่วนมากในบัดนี้ พระพุทธเจ้าข้า”

พระพุทธองค์ ตรัสว่า “ ดีละ! ดีละ! สารีบุตร เธออยู่ด้วยธรรมของมหาบุรุษ เป็นส่วนมากในบัดนี้ เพราะวิหารธรรมของมหาบุรุษ คือ สุญญตา เราควรอยู่ด้วยสุญญตาวิหารเป็นส่วนมาก”