การเจริญมรณัสสติ
สูตรที่ 2
ภิกษุทั้งหลาย
! มรณัสสติ ที่บุคคลเจริญทำให้มากแล้ว
ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นที่สุด
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เมื่อกลางวันผ่านไป กลางคืนย่างเข้ามา พิจารณาดังนี้ว่า
ปัจจัยแห่งความตายของเรามีมากแท้ คืองูพึงกัดเราก็ได้ แมงบ่องพึงกัดเราก็ได้
หรือตะขาบพึงกัดเราก็ได้ เพราะเหตุนั้น เราพึงตาย เราพึงมีอันตราย
เราพึงพลาดหกล้มก็ได้ ภัตตาหารที่เราฉันแล้ว ไม่พึงย่อยก็ได้ เสมหะของเราพึงกำเริบก็ได้
ลมมีพิษดังศัสตราของเราพึงกำเริบก็ได้ พวกมนุษย์พึงทำร้ายเราก็ได้
พวกอมนุษย์พึงทำร้ายเราก็ได้ เพราะเหตุนั้นเราพึงตาย เราพึงมีอันตรายนั้น
ภิกษุทั้งหลาย
!ภิกษุนั้นพึงพิจารณาเห็นดังนี้ว่า “บาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ซึ่งจะพึงเป็นอันตรายแก่เรา
ผู้จะตายในเวลากลางคืนนี้ หรือกลางวันนี้ มีอยู่หรือไม่”
ภิกษุพิจารณาอยู่อย่างนี้ว่า “บาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ซึ่งจะพึงเป็นอันตรายแก่เราผู้จะตายในเวลากลางคืนนี้ หรือกลางวันนี้ มีอยู่” ภิกษุนั้นควรทำความพอใจ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขะมักเขม้น ความไม่ท้อถอย
สติและสัมปชัญญะให้มีประมาณยิ่ง เพื่อละบาปอกุศลเหล่านั้น
ซึ่งเป็นดุจผู้มีผ้าถูกไฟไหม้ หรือมีศีรษะถูกไฟไหม้อยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น